Bootlift Strépy-Thieu

Op zondag 23 juli was het eindelijk zover. Een rit die al zeker een jaar in de planning zat, maar er nog nooit van was gekomen, een bezoek aan de Bootlift van Strépy-Thieu in België vlak aan de Franse grens. Een rit die toch ongeveer 200 km heen en 200 km terug zou zijn, daarom moesten in verband met het aantal kilometers vroeg vertrekken. In juni werd de definitieve datum bekend, 23 juli 2017. Afgesproken werd om bij het Esso tankstation aan de A2 te verzamelen en vanwaaruit richting het zuiden te rijden. We hadden ook een gastrijder erbij, Luc had een trike gehuurd en wilde graag met ons meerijden. Helaas ging dat mis doordat de temperatuurmeter een wel erg hoog getal aangaf. Luc besloot om geen risico te nemen en niet mee te rijden, zijn vrouw Lies die ook mee was ging als duo passagier bij Nic achterop. Via de nieuwe tunnels in Maastricht reden we richting Luik. Daar ging het even mis doordat onze route over de Luiksemarkt zou lopen, gezien de recente gebeurtenissen in België leek het ons geen goed idee om met de motoren over de markt te rijden. Na dat de groep door de omleidingen gesplitst werd zagen we de kopgroep langs de weg op ons staan te wachten bij het tankstation. Gezamelijk vervolgden we onze weg naar Strépy-Thieu. Dit was een zondagsrit waar de eindbestemming belangrijker was dan de route en zo reden we over de grotere wegen naar de bootlift, natuurlijk is er onderweg nog gestopt voor een kop koffie en het legen van de blaas. Omstreeks 12.45 uur kwamen we aan op onze bestemming en na de motoren gepasseerd te hebben liepen we naar de ingang van het imposante bouwwerk. We werden in het Nederlands verwelkomt en kregen uitleg over de verschillende tours en entreekaarten die er te krijgen waren. Aangezien we ook nog 200 km naar huis moesten rijden werd er gekozen om niet de meest uitgebreide tour te kiezen, want die zou pas om 16.30 uur afgelopen zijn. Wij kozen voor de toer met bezichtiging van de machinekamer, film met uitleg over de bouw van de bootlift en natuurlijk een boottochtje waar we met de boot de lift in voeren en 73 meter omlaag gingen. Als eerste gingen we naar de 8e verdieping alwaar we een blik in de machinekamer konden werpen en de grote elektromotoren konden zien. Hierna liepen we door naar de filmzaal waar een film vertoond werd over de geschiedenis van de bouw en werking van de bootlift. Na de film zijn we weer naar beneden gegaan om onze tour te vervolgen. We werden met een toeristentreintje naar boven gebracht waarna we op een voor passagiersvervoer omgebouwde vrachtboot stapten om de lift in te varen. Toen de sluis- cq liftdeuren waterdicht waren afgesloten zakten we 73 meter naar beneden en konden we na het openen van de deuren weer uit de bak varen. De boot voor nog een tiental minuten met ons het kanaal over en keerde op het breedste stuk van het kanaal om ons terug te brengen naar de bootlift. Op het schip hoorden we al enkele magen knorren. Dus er werd eens op Google maps gekeken of er een “fritteboet” in de buurt was. Volgens onze voorzitter was er in de omtrek van 2 km niets in de buurt, hij rook niets en heeft daar normaal gesproken een goede neus voor, maar volgens Google maps was er op 1,4 km een frituur. Hmm, wie zou nu gelijk hebben? Het adres van de frituur werd ingetoetst op het navigatiesysteem en we reden er snel naartoe. En zowel Google maps als onzevoorzitter hadden gelijk, er was wel een frituur, maar die was gesloten. Besloten werd om te gaan tanken en dan via de autosnelweg naar huis te rijden en langs de autosnelweg wat te eten, die zijn altijd open. Voor Maastricht werd er nog een keer gestopt en besloten dat we nog een stukje binnendoor zouden rijden, want autosnelweg rijden is best wel saai. Via kleine wegen reden we weer richting Urmond om aldaar weer de autosnelweg op te gaan tot Born waar de wegen van de diverse leden zich scheiden en ieder zijn eigen weg vervolgde naar huis.